طی یادداشتی مطرح شد؛
رابطه سبک لباس و آرایش با افزایش خشونت جنسی در غرب
خاتون یار: یک جامعه شناس طی یادداشتی به موضوع رابطه سبک لباس و آرایش با افزایش خشونت جنسی در غرب پرداخت.
به گزارش خاتون یار به نقل از مهر، راحیل فیاضی یک جامعه شناس طی یادداشتی با عنوان «رابطه سبک لباس و آرایش با افزایش خشونت جنسی (مروری بر مطالعات خارجی)»، اظهارداشت: در سال ۲۰۱۷، برخی پژوهشگران در دانشگاه شهر نیویورک، تحقیقی را بر روی سایر پژوهش های انجام شده در مساله لباس و تأثیر آن در ایجاد خشونت جنسی انجام دادند. پژوهشگران به این مساله علاقمند بودند که آیا لباس یک فرد، انگیزه اعمال خشونت جنسی از طرف دیگران است و افراد را در معرض خطر قربانی شدن خشونت جنسی قرار می دهد. در بیشتر این مطالعات، آن چه پژوهشگران اندازه گیری کردند، احتمال اعمال خشونت مقابل یک زن به عنوان تابعی از لباس تحریک کننده او بود. ولی و ریزو (۱۹۹۱) یک نظرسنجی نظری از روانپزشکان ایالات متحده انجام دادند که به نقش پوشاک بدن نمای زنان جوان در تحریک جنایات جنسی می پرداخت. اکثریت قابل توجهی بر این باور بودند که وقتی زنان جوان لباس های بدن نما می پوشند، در معرض خطر جنایات جنسی قرار دارند. شرکت کنندگان همین طور نشان دادند که والدین باید در نظر داشته باشند که لباس دختران چه علامتی به مردان می دهد. ورکمن و جانسون (۱۹۹۱) که به باورهای روزمره مردم در مورد روابط بین لباس پوشیدن و خشونت جنسی علاقه داشتند، آزمایشی را جهت بررسی اثرات استفاده از لوازم آرایشی (تغییر بدن) و جنسیت شرکت کننده بر استنباط دانشجویان در مورد احتمال تحریک آزار و اذیت جنسی انجام دادند. هنگامی که فرد از لوازم آرایشی سنگین استفاده می کرد، از نظر احتمال تحریک آزار جنسی بالاترین رتبه را داشت و بدنبال آن شرایط متوسط و بدون لوازم آرایشی قرار داشت. مردان بیش از زنان، این وضعیت را عاملی برای تحریک آزار و اذیت جنسی ارزیابی کردند. زمانی که این مدل از لوازم آرایش استفاده نمی شد کمترین احتمال قرار گرفتن در معرض آزار جنسی وجود داشت. بدین سبب استفاده از لوازم آرایشی با احتمال آزار جنسی مرتبط بود. بعدها، جانسون و ورکمن (۱۹۹۲) از نظریه اسناد (attribution theory) برای مطالعه تأثیر لباس تحریک آمیز و جنسیت ناظر بر آزار جنسی استفاده کردند. مردان و زنان در مقطع کارشناسی عکس یک زن جوان را مشاهده نمودند که لباس تحریک کننده یا غیر تحریک کننده داشت. هم مردان و هم زنان این مدل لباس تحریک آمیز را بیشتر در معرض تحریک آزار جنسی ارزیابی کردند. استنباط های مربوط به تجاوز جنسی درباره ی بانوانی که لباس های تحریک کننده می پوشند، مشابه استنباط های مربوط به آزار جنسی است. کسیدی و هورل (۱۹۹۵) در آزمایشی با دانش آموزان دبیرستانی تأثیر لباس یک قربانی زنرا بررسی کردند. دانش آموزان سناریوی تجاوز جنسی را مطالعه کردند و درباره ی مسئولیت قربانی، موجه بودن رفتار ضارب و این که آیا قربانی واقعاً مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است، قضاوت کردند. مقتول با لباس محافظه کارانه، مسئولیت پذیر تر و رفتار ضارب در هنگام پوشیدن لباس تحریک آمیز توجیه پذیرتر ارزیابی شد که نشان می داد نوع لباس در باور افراد پیرامون محکوم کردن متجاوز یا قربانی تأثیر دارد. متعاقباً، ورکمن و اور (۱۹۹۶) و ورکمن و فریبرگ (۱۹۹۹) از نظریه اسناد برای مطالعه تأثیرات جنسیت ناظر، پذیرش افسانه تجاوز جنسی، و لباس قربانی بر تجاوز جنسی و نسبت دادن به مسئولیت و سرزنش استفاده کردند. در صورتیکه سایر پژوهشگران خیلی از جنبه های لباس را دستکاری کردند تا معنای تحریک آمیز داشته باشد (مانند مورر و رابینسون ۲۰۰۸؛ واتلی ۲۰۰۵) یا توضیح ندادند که چه جنبه هایی دستکاری شده است (کسیدی و هارل ۱۹۹۵) تا تحریک آمیز بودن یا جذابیت لباس را منتقل کنند، ورکمن و اور تنها یک جنبه از لباس را دستکاری کردند. طول دامن. یک مدل با سه نوع دامن عکاسی شد: دامنی که ۳ اینچ زیر زانو بود، تا زانو یا سه اینچ بالاتر از زانو بود. نشانه بلندی دامن بر برچسب زدن حادثه به عنوان تجاوز تأثیری نداشت، اما بر قضاوت مسئولیت قربانی بر وقوع تجاوز تأثیر گذاشت و افراد مسئولیت بیشتری را به قربانیانی که دامن کوتاه می پوشد نسبت به دامن متوسط یا بلند نسبت دادند. شولت و اشنایدر (۱۹۹۱) که در حوزه دیگری از خشونت جنسی کار می کردند، آزمایشی را انجام دادند که تاریخچه تجاوز جنسی قربانی، تحریکات جنسی (ترکیب لباس با زمینه) و جنسیت ناظر را در درک سرزنش برای تجاوز جنسی تغییر داد. سه وضعیت مورد بررسی قرار گرفت: زنی با کفش های کتانی، شلوار جین و پیراهن پوشیده که تجاوز به او هنگام خروج از کتابخانه رخ داد. بار دیگر او از یک کازینو که در آن مشروب می نوشید، خارج شد و لباسی کوتاه به تن داشت. در حالت سوم، او درحال رقصیدن روی صحنه در یک باشگاه برهنه بود، یک بند جی، کفش پاشنه بلند و جوراب ماهی پوشیده بود، و تجاوز جنسی هنگام خروج او از کلاب صورت گرفت. با افزایش تحریکات جنسی، شرکت کنندگان سرزنش را از مهاجم به قربانی منتقل کردند. لونان و همکاران (۲۰۱۳) تحقیقی در مورد تجاوز جنسی و لباس پوشیدن انجام دادند. در آن مطالعه، دانشجویان کارشناسی در معرض یکی از دو عکس یک دانشجوی دختر (لورا) که پیشخدمت و نیز مدل پاره وقت بود، قرار گرفتند. دو عکس از نمونه کار مدلینگ او ارائه شد که از لباس استفاده می کرد تا میزان نمایان شدن بدن را تغییر دهد. سپس شرکت کنندگان سناریوی تجاوز جنسی در مورد لورا را خواندند. شرکت کنندگانی که لورا را درحال پوشیدن بیکینی دیدند، نسبت به شرکت کنندگانی که او را با شلوار جین و تاپ می دیدند، بطور قابل توجهی معتقد بودند که مقصر تجاوز، لورا است، چونکه در صورتیکه اقلام خاص لباس پوشیده شده در وضعیت مختلف متفاوت بود، قسمت بیشتری از بدن در وضعیت بیکینی آشکار شده و زمینه را برای تجاوز فراهم نموده است. تحقیقات مختلف نشان میدهد در تمامی کشورهای جهان، میزان پوشیدگی و زنگ لباس و نیز نوع و میزان آرایش، می تواند بر ایجاد زمینه تحریک آزار جنسی و خشونت مقابل زنان تأثیر قابل توجهی داشته باشد. افراد، زنانی را که از پوشش های کمتری استفاده می نمایند، دارای مسئولیت اخلاقی کمتر می دانند و در نتیجه آنها را سرزنش و نوعی کالای جنسی شده تلقی می کنند. حتی در بعضی تحقیقات نشان داده شده که افراد متجاوز را به علت نوع پوشش قربانی، کمتر مستحق مجازات می دانند. منابع: • Cassidy، L.، & Hurrell، R. M. (1995). The infuence of victim’s attire on adolescents’ judgments of date rape. Adolescence، 30(118)، 319–323. • Loughnan، S.، Pina، A.، Vasquez، E.، & Puvia، E. (2013). Sexual objectifcation increases rape victim blame and decreases perceived sufering. Psychology of Women Quarterly، 37(4)، 455–461 • Schult، D. G.، & Schneider، L. J. (1991). The role of sexual provocativeness، rape history، and observer gender in perceptions of blame in sexual assault. Journal of Interpersonal Violence، 6(1)، 94–101. • Vali، D.، & Rizzo، N. D. (1991). Apparel as one factor in sex crimes against young females: Professional opinions of US psychiatrists. International Journal of Ofender Therapy and Comparative Criminology، 35(2)، 167–181. • Workman، J. E.، & Freeburg، E. W. (1999). An examination of date rape، victim dress، and perceiver variables within the context of attribution theory. Sex Roles، 41(3/4)، 261–277. Workman، J. E.، & Johnson، K. K. P. (1991). The role of cosmetics in attributions about sexual harassment. Sex Roles، 24(11–12)، 759–769. Workman، J.، & Orr، R. L. (1996). Clothing، sex of subject، and rape myth acceptance as factors afecting attributions about an incident of acquaintance rape. Clothing and Textiles Research Journal، 14، 276–284.
منبع: khatoonyar.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب