گزارش خاتون یار؛
لزوم توجه کاندیداهای انتخابات به زنان بعنوان نیمی از جامعه!
به گزارش خاتون یار، سخن گفتن از مردم بعنوان مولفه اصلی تمدن سازی بدون توجه به اراده زنان در کنار مردان و پیوند میان آنان امکان پذیر نیست. ازاین رو انتظار می رود نامزدها در برنامه های خود به بحث زنان بپردازند.
خبرگزاری مهر، گروه جامعه؛ کمتر از شش روز به رای گیری برای انتخاب رئیس جمهور دولت چهاردهم باقی است و مطابق معمول موضوعات مختلف اجتماعی امکان طرح در عموم جامعه را پیدا کرده است. یکی از این مسائل پر بسامد که همواره در این حوزه مطرح می شود، مبحث زنان است. رهبر معظم انقلاب می فرمایند: «اگر زنان در حرکت اجتماعی یک ملتی حضور نداشته باشند، آن حرکت به جایی نخواهد رسید، موفق نخواهد شد. اگر زنان در یک حرکت حضور پیدا بکنند، یک حضور جدی و آگاهانه و از روی بصیرت، آن حرکت به صورت مضاعف پیشرفت خواهد کرد» ایشان همینطور می فرمایند: «از نظر اسلام، در همه ی فعّالیت های در ارتباط با جامعه بشری و فعالیتهای زندگی، زن و مرد دارای اجازه مشترک و همسان هستند». با نگاهی به تاریخ درمی یابیم که همان گونه که از صدر اسلام تحول جامعه با احیای وضعیت زن به دست پیامبر گرامی اسلام اتفاق افتاد، به همان نسبت سایر دگرگونی های تاریخی هم با اتکا به حضور و نقش پررنگ زنان محقق شده است. اساساً انقلاب ما بدون نقش آفرینی و بسترسازی بانوان برای تحول های کلان راه به جایی نمی بُرد. چونکه این حرکت جامعه که به سرنگونی رژیم شاهنشاهی منجر گردید، علاوه بر تغییر در ساختار حکومت، با تحول در اندیشه و روح زنان مسلمان و همراهی آنان در این راه پرمخاطره امکان پذیر شد. بر این اساس طرح و حل مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در ادامه راه انقلاب هم بدون توجه به نقش زنان ممکن نخواهد بود. بنا به تعبیر رهبر انقلاب الگوی زن مسلمان ایرانی نه آن زن به اجبار متجدد و در خدمت سرمایه داری است و نه آن زن در حاشیه و بی نقش در تاریخ سازی. ازاین رو توجه به الگوی سوم زن در برنامه های انتخاباتی و نگاه دولت ها مورد انتظار است. بنابراین باید توجه گردد که مساله زن، مساله انسان است. تا وقتی که سیاست مداران در راهبردهای خود برای پیشرفت و تحقق «دولت اسلامی» بعنوان یکی از مراحل تحقق «تمدن اسلامی» زنان و مردان را بعنوان «انسان صاحب اراده و در راه کمال» در کنار هم نبینند، خیلی از مشکلات حل نخواهد شد. ازاین رو سخن گفتن از مردم و مردم سالاری بعنوان مؤلفه اصلی ساخت تمدنی بدون توجه به اراده زنان در کنار اراده مردان و پیوند میان این دو امکان پذیر نیست. تقلیل مسائل زنان در حد یک اقلیت یا صنف از سالهای گذشته در تاریخ انتخابات ایران، مبحث زنان و چالش های آنان در جامعه یکی از محوری ترین مسائلی است که نامزدهای ریاست جمهوری مطرح می کردند. البته گاهی این مورد صرفا دستاویزی برای کسب رای بیشتر بوده و به صورت زینتی و تشریفاتی مطرح می شود. چونکه برخی نامزدها با پرداخت جنجالی به مسائلی مانند بحث حجاب، گشت ارشاد، برابری زنان و مردان، حضور زنان در ورزشگاه ها، دوچرخه سواری و غیره، با تقلیل مبحث و یا برآوردن درخواست های عده ای محدود، صرفا تلاش بر ایجاد هیاهو در جهت جذب آرای بانوان داشته اند. تجربه نشان داده است این دست شعارها و وعده ها که دغدغه عموم زنان ایرانی نیست، فقط در زمان میتینگ های انتخاباتی به کار می آید. در فضای طرح مسائل سطحی، مطالباتی مانند حضور زنان در ساختار دولت بعنوان وزیر و حضور در دستگاههای اجرایی هم همواره مطرح می شود. به نظر می آید نگاههای فعلی، زنان را بعنوان یکی از اقلیت ها در کنار اقشار و اصناف مختلف مانند کارگران و معلمان و دیگران در نظر می گیرد. ازاین رو باید گفت مساله صرفا کسب جایگاه برای زنان در دولت ها، نیست. این نگاه اقلیتی به زنان در حالیست که آنان نیمی از جمعیت کشور را می سازند و اراده زنان در تحقق برنامه های مختلف حکومتی دخیل است. به همین جهت تا وقتی که ساختارها با همان معیارهای قبلی تعریف می شوند، نمی توان به وعده اجازه ورود زنان به این ساختارها اتکا کرد. چگونه است که زنان می توانند ریاضی دان، فیلسوف و پزشک شوند اما در سپردن مدیریت به آنان تردید وجود دارد؟ ازاین رو عدم توجه به مبحث زن و اقلیت پنداشتن آنان سبب شده است که غیر از همان یک دوره وزارت زن در دولت نهم هیچ رئیس جمهوری برای تصدی چنین پست هایی به زنان اعتماد نکند. البته ناگفته نماند دولت سیزدهم با سکان داری رئیس جمهور شهید، در به کارگیری زنان در دستگاههای اجرایی تلاش هایی کرد، اما این که این حضور چقدر مؤثر یا تشریفاتی بوده است جای بحث دارد. چه این که به علت عدم وجود نگاه، تصویر و راهبرد درست و مردانه بودن ساختارها، زنان اگر در فضای دولت هم وارد شوند، کاملا تنها و یا کاملا وابسته خواهند بود و اقدامات در این عرصه از بحث نظری، راهبردی و گفتمانی خود خارج شده و صرفا بعنوان بنگاهی برای حل مسائل روبنایی مثل مشکلات اقتصادی زنان سرپرست خانوار بدل می شود. حلقه مفقوده این مساله در اینجا است که در نظام سیاسی ما ساختاری که خانم ها بتوانند در آن توانمندی های خویش را در امور متفاوت بروز دهند، وجود ندارد. زنان و انتخابات ۱۴۰۳ بعنوان نخستین مصداق از توجه به مبحث زنان در این انتخابات میتوان به ثبت نام بانوان برای ریاست جمهوری اشاره نمود. بعد از گفت وگوهای مختلف در مورد مفهوم واژه رجال در قانون اساسی و این که بالاخره زنان رجال سیاسی محسوب می شوند یا نمی شوند، سر انجام ۳ نفر از زنان موفق به ثبت نام شدند و بر بحث ها خاتمه دادند. هرچند از همان ابتدا همگان اذعان داشتند که هیچ کدام از آنان تأیید صلاحیت نخواهند شد، اما همین که واجد شرایط ثبت نام شدند برای برخی همچون خود ثبت نام کنندگان، کافی بود. اما در شرایط فعلی و دوربودن زنان از مناصب اجرایی، رسیدن به جایگاه رئیس جمهور به این زودی محقق نخواهد شد. چونکه چنین مسؤولیتی نیازمند تجربه و پیمودن مسیر مشخصی از رشد سیاسی است که تابحال شرایط آنرا برای زنان فراهم ننموده اند و رویکردها و ساختارهای موجود پذیرای چنین مساله ای نیست. امروز با داغ شدن تنور انتخابات از آنجائیکه بانوان نیمی از جمعیت رای دهندگان را می سازند و یا شاید بر اثر فشارهای رسانه ای هر کدام از کاندیداها در کنار ایراد سخنانی در مورد برنامه ها و نظراتشان در حوزه های مختلف، به اظهارنظر در حوزه زنان هم می پردازند و بازار نظرات، عقاید و وعده های انتخاباتی برای ترغیب قشر زنان به رای دادن و جلب نظر آنان پرحرارت شده است. این نشان داده است که نامزدها روی رای بانوان حساب ویژه ای باز کرده اند. از طرفی صحبت از خانواده بعنوان یکی از عرصه های اصلی که زنان در محوریت آن قرار دارند، رونق بسیار دارد.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب