از بیماری دانگ چه می دانید؟
خاتون یار: پشه آئدس که این روزها در استان هرمزگان موجب نگرانی هایی شده است، ناقل بیماریهای زیکا، تب دانگ و چیکون گونیا است که باتوجه به افزایش تجارت و گسترش تردد به کشورهای آندمیک در جهان، انتقال این پشه به کشورمان رخ داده است. یکی از بیماری هایی که با گزش پشه آئدس آلوده به ویروس در انسان ها دیده می شود، «دانگ» است.
به گزارش خاتون یار به نقل از ایسنا، بیماری دانگ در سال ۲۰۱۲ بعنوان مهم ترین بیماری ویروسی که از راه بندپایان انتقال می یابد محسوب شده و تبدیل به یکی از عمده ترین مشکلات بهداشتی در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان شده است. این بیماری بعنوان یکی از اولویت های سازمان جهانی بهداشت در بحث پیشگیری و کنترل بیماری ها از سال ۱۹۹۳ قرار گرفت.
بیماری دانگ چگونه بوجود می آید؟ بیماری دانگ توسط پشه ها انتشار می یابد که این پشه ها در نزدیکی محل زندگی انسان رشد می کنند. هنگامی که یک پشه، فردی آلوده به ویروس مولد بیماری دانگ را نیش می زند، ویروس وارد بدن پشه می شود. سپس هنگامی که پشه آلوده فرد دیگری را نیش می زند، ویروس وارد جریان خون آن فرد می شود.
پس از مبتلا شدن به بیماری دانگ، ایمنی بوجود می آید؟ چهار نوع ویروس مولد بیماری دانگ است. بعد از آنکه شما از بیماری دانگ رهایی یافتید، شما دارای ایمنی نسبت به آن نوع ویروس هستید که شما را آلوده کرده است، اما نه به سه نوع دیگر از ویروس های مولد بیماری دانگ. اگر شما برای دومین بار، سوم یا چهارم آلوده شوید، خطر مبتلا شدن به فرم شدید بیماری دانگ و همینطور تب خونریزی دهنده دانگ، بطور حتم افزایش می یابد.
فاکتورهای خطر در مبتلا شدن به بیماری دانگ چیست؟ فاکتورهایی که خطر ابتلای شما به این بیماری را می افزایند عبارت اند از:
سفر به مناطق گرمسیری، یا زندگی در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری، خطر مبتلا شدن به ویروس که سبب ایجاد بیماری دانگ می شود را در شما بالا می برد. مناطق ویژه ای که در معرض خطر هستند شامل آسیای جنوب شرقی، جزایر اقیانوس آرام غرب، آمریکای لاتین و کارائیب هستند.
علائم مبتلا شدن به بیماری دانگ چیست؟ خیلی از افراد بخصوص کودکان و نوجوانان، امکان دارد هیچ علایم یا نشانه هایی را در خلال یک فرم خفیف بیماری دانگ تجربه نکنند. هنگامی که علایم رخ می دهد، معمولا 4 تا 7 روز بعد از آنکه شما بوسیله ی یک پشه آلوده می شوید، علایم آغاز می شود. بیماری دانگ سبب بروز تب بالای 40 درجه سلسیوس و حداقل دو مورد از علایم زیر می شود:
_ سردرد
_ درد عضله، استخوان و درد مفصلی
_ حالت تهوع
_ استفراغ
_ درد پشت چشم ها
_ تورم غدد لنفاوی
_ راش
بعد از چه مدتی بهبودی حاصل می شود؟ اغلب افراد مبتلا به این بیماری طی یک هفته یا بیشتر بهبود می یابند. در بعضی موارد، علایم بدتر می شوند و می توانند منجر به علایم تهدیدکننده زندگی شوند. تعداد سلول های تشکیل دهنده لخته (پلاکت ها) در جریان خون شما کاسته می شود. این امر می تواند در اثر نوع شدید بیماری دانگ، تب خونریزی دهنده دانگ، یا سندرم شوک دانگ باشد. علایم و نشانه های تب خونریزی دهنده دانگ یا فرم شدید بیماری دانگ که یک اورژانس پزشکی و تهدیدکننده زندگی است، شامل درد شدید شکمی، استفراغ مکرر، خونریزی از لثه یا بینی، وجود خون در ادرار، مدفوع یا استفراغ، خونریزی زیرپوستی که امکان دارد مانند کبودشدن به نظر برسد، تنفس دشوار یا سریع، پوست سرد یا مرطوب، شوک، خستگی، تحریک پذیری یا بی حوصلگی است.
عوارض ناشی از مبتلا شدن به این بیماری چیست؟ اگر گرفتار فرم شدید بیماری بیماری دانگ شدید، این امر می تواند به ریه ها، کبد یا قلب صدمه برساند. فشارخون می تواند افزایش یابد و سبب شوک و در بعضی موارد مرگ در فرد مبتلای به این بیماری شود.
چه زمانی باید به پزشک رجوع کرد؟ اگر اخیراً در یک منطقه بوده اید که در آن بیماری دانگ بروز پیدا کرده است و شما علایم اورژانسی مثل درد شدید شکمی، استفراغ، مشکل در تنفس یا خونریزی از راه بینی، لثه ها، استفراغ یا مدفوع شدید، با فوریت های پزشکی تماس بگیرید یا به نزدیک ترین بیمارستان و بخش اورژانس آن بروید. اگر گرفتار تب و یا علایم فرم خفیف تر بیماری بیماری دانگ شدید، به پزشک رجوع کنید.
تشخیص بیماری دانگ به چه روشی است؟ تشخیص بیماری دانگ امکان دارد دشوار باشد، چونکه علایم و نشانه های ابتلای به آن می تواند به راحتی با سایر بیماری هایی مثل مالاریا، لپتوسپیروز و تب تیفوئیدی اشتباه گرفته شود. پزشک شما احیانا در مورد سوابق پزشکی و مسافرت شما سؤال خواهد نمود. اطمینان حاصل کنید که سفرهای بین المللی را به صورت دقیق برای پزشک توصیف کنید، همچون کشورهایی که سفر داشته اید و تاریخ مسافرت شما و هم هر تماسی که امکان دارد با پشه ها داشته باشید به پزشک اطلاع دهید. بعضی نتایج آزمایشگاهی می توانند شواهد در ارتباط با ویروس های دانگ را شناسایی کنند، اما نتایج آزمایش معمولاً دیرتر از زمانی حاصل می شوند که احتیاج به تصمیم گیری های مستقیم درمانی است.
روش های جلوگیری از بیماری دانگ چیست؟ کنترل جمعیت پشه و پیشگیری از مواجهه با ناقل بیماری در جمعیت در معرض خطر انسانی بخش مهمی از اقدامات پیشگیرانه است؛ ازاین رو هم اکنون، اگر شما درحال زندگی کردن یا مسافرت در ناحیه ای هستید که بیماری دانگ در آنجا شایع است، بهترین راه برای پیشگیری از ابتلای به این بیماری این است که از مواجهه پشه هایی که این بیماری را منتقل می کنند با عنایت به دستورالعمل موجود مبارزه با پشه های ناقل این بیماری، خودداری کنید.
_ اقامت در مسکنی که دارای تهویه مطبوع هستند: پشه هایی که ویروس های عامل بیماری دانگ را حمل می کنند تا غروب از نظر گزش بسیار فعال می باشند اما در شب هم می توانند گزش را انجام دهند.
_ لباس های محافظ را بپوشید: هنگامی که شما به مناطق آلوده به پشه می روید، پوشیدن یک پیراهن آستین بلند، شلوار بلند، جوراب و کفش برای جلوگیری از مبتلا شدن به این بیماری مؤثر است.
_ استفاده از مواد دور کننده پشه: مواد دافع حشرات مانند پرمترین را میتوان به لباس، کفش، وسیله کمپینگ و یا تخت خود اسپری کرد. شما همینطور می توانید لباس های آغشته شده به پرمترین را استفاده کنید. برای پوست خود، یک دافع حاوی حداقل ۱۰ درصد غلظت DEET استفاده کنید.
_ زیستگاه پشه را کنترل کنید: پشه هایی که ویروس دانگ را حمل می کنند معمولاً در اطراف خانه ها زندگی می کنند و در آب های راکد و در وسایلی مانند تایرهای استفاده شده اتومبیل ها را برای تخم گذاشتن مورداستفاده قرار می دهند. شما می توانید جمعیت های پشه را با از بین بردن زیستگاه هایی که تخم گذاری می کنند، کنترل کنید. حداقل یک مرتبه در هفته، ظروف که دارای آب راکد هستند، خالی و تمیز کنید، مانند ظروف کاشت گیاهان، ظروف مورد استفاده برای آب حیوانات و گلدان های گل دار و مخازن آب راکد را تمیز نگه دارید.
درمان بیماری دانگ به چه روشی است؟ بنابر اعلام مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، درمان خاصی برای بیماری دانگ وجود ندارد. پزشک شما امکان دارد سفارش کند که مقدار زیادی مایعات بنوشید تا از کمبود آب ناشی از استفراغ و تب بالا در شما جلوگیری به عمل آید. در حینی که از بیماری دانگ رنج می برید، به علایم و نشانه های کم آبی توجه کنید. در صورتیکه هر یک از موارد زیر را دارید، با پزشک خود تماس بگیرید:
_ کاهش ادرار
_ کمی مقدار یا عدم وجود اشک در چشم
_ خشک شدن دهان یا لب ها
_ عصبانیت یا سردرگمی و گیجی
_ سردی یا مرطوب بودن اندام های بدن
منبع: خاتون یار
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب